Wandelwalhalla voor groot en klein

Onze dochter verkondigt tegen iedereen dat we naar d’Ardennen gaan. Voor haar bestaat ons land ruwweg uit drie grote delen: de zee, Antwerpen en de Ardennen. Nee, we gaan naar de Vláámse Ardennen, probeer ik tevergeefs nog een keer. De heuvelachtige streek in Oost-Vlaanderen heeft dan ook nul komma niks te maken met de Ardennen in Wallonië.

De verwarring is eigenlijk te wijten aan dichter Pol de Mont die in de negentiende eeuw, uitkijkend over het landschap van op de Geuzentoren, verwonderd uitriep ‘Maar dat zijn hier de Vlaamse Ardennen!’. Zijn vriend en schrijver Omer Wattez zette de benaming in zijn boeken op de kaart. ‘O, mijn schoon land, met uw wijde horizonten; land van heuvels en dalen, waar ge tien, twaalf dorpen in één dag te voet kunt bezoeken, van het ene naar het andere gaan langs veldwegeltjes die klimmen en dalen; waar ge vanop een hoogte wel twintig dorpen ziet liggen, met hun kerktorens en huizen en hofsteden en boomgaarden.’ Benieuwd of zijn lyrische omschrijving klopt, duiken wij zelf het Muziekbos in.

Hoewel het geritsel van de bladeren als muziek in onze oren klinkt, komt de naam van het woordje ‘muz’ - Keltisch voor moeras. We zetten er stevig de pas in en klauteren de Muziekberg op, een getuigenheuvel van 148 meter hoog, en genieten van het magnifieke bos, dat baadt in een warme gloed. Onze wervelwinden ravotten erop los: ze klauteren op omgevallen bomen, strooien met bladeren en hollen de glooiingen op en af. Een klimmetje op de sprookjesachtige Geuzentoren zit er niet in, alleen met een begeleide wandeling mag je erop.

Ik vlij me dan maar languit op de Sinnenbanken, een prachtig vormgegeven rustbank, om van het uitzicht te genieten. Met de zonnestralen op mijn gezicht en de wind in mijn haren, dommel ik in terwijl de dochter checkt of Rapunzel niet uit het torenraam komt piepen. Langs de Kanarieberg dalen we weer af, terwijl twee jonge fietsers proberen naar boven te rijden. Tevergeefs, nog niet eens halverwege geven ze het op. Die Vlaamse Ardennen zijn duidelijk niet voor doetjes.

Dat wij geen doetjes zijn, mogen we bewijzen op de avontuurlijke IJsmolenhoeve. Gelukkig zijn we nog niet compleet afgemat, want met knikkende knieën beklimmen we meteen de toren voor een zenuwslopende deathride. Euh, gaan jullie maar eerst hoor, stamel ik. Ik wil eigenlijk niet, maar ik kan toch niet onderdoen voor mijn stoere kroost? Is het eng? Of leuk? Ik spring en gil. Het is spannend en plezant tegelijk. Voor ik het weet sta ik met mijn beide - trillende - voeten weer op de grond. De dochter gaat voor een tweede rondje: geen softies hier! Ook de steile klimmuur bedwingt ze met gemak, ik sta met open mond veilig beneden.

Het touwenparcours blijkt een ander paar mouwen: alles wiebelt en beweegt en haar hoogtevrees neemt plots de overhand. De hogere regionen laten we dan maar over aan de onverschrokken mannen. Al blijken die achteraf toch ook niet meer zo vast op hun benen te staan. En het is nog niet gedaan met de pret.

Op de Big Swing worden we een voor een de lucht in getrokken door de anderen. Even hang je doodstil en dan plotsklaps laten de touwen los. Aaargh, I believe I can fly! Het lijkt alsof je op een reusachtige schommel zit: kriebels in de buik à volonté. Gelukkig hebben we nog niet gegeten. Of we nog zin hebben in de Free Fall: een adembenemende klim en een sprong van op 14 meter hoogte? Mmmm, doe toch maar niet. We houden het bij boogschieten en een bezoekje aan de kinderboerderij.

Muisstil was het op de camperplaats in Ronse en we zijn dan ook lekker uitgeslapen. Na een stevig ontbijt, een rondje lopen op de Finse piste en wat stunten in het skatepark, strikken we weer de veters van onze wandelschoenen. In het charmante Ename stranden we op het pleintje naast de pittoreske Sint-Laurentiuskerk.

Het PAM, een archeologisch museum dat inzoomt op het lokale dorpsleven is jammer genoeg gesloten, dus snuisteren we even rond op het kerkhof. De serene sfeer en graven vol namen en sterfdata, zorgen ervoor dat ik me allerlei verhalen inbeeld over de mensen die er rusten. ‘Tiens, die twee kindjes hadden allebei dezelfde naam’, merkt Tibe op. Onze kinderen erfden duidelijk mijn ongewone liefhebberij.

Het is nog te vroeg voor een streekbiertje en dus kuieren we langs de kasseien van Zwijndries, die sinds ’95 beschermd zijn als monument, richting het historische Bos ’t Ename. Het lieflijke dorpje, de begraafplaats en de weggetjes errond ademen rust en iets mystieks uit. Het is niet moeilijk je voor te stellen dat hier eeuwenlang monniken en boeren rondwandelden. Ook in het bos voelen we een bijzondere sfeer.

Het is er stiller dan stil en we deinzen verschrikt terug wanneer tussen de bomen twee grote schaduwen opdoemen. Het zijn loslopende paarden, zij schrokken duidelijk minder van ons dan wij van hen. We huppelen over vlonderpaden, vangen hier en daar Pokémons in de app en luisteren naar het vrolijke gekwetter van de vogels. We beklimmen de trap in het bos en worden beloond met een rustbankje en een prachtig uitzicht over de Scheldevallei. Is dat Oudenaarde in de verte?

Na een rustige nacht op een camperplaats in Gavere starten we op het dak van de Vlaamse Ardennen. Hoger dan op de Hotondberg kan je in deze provincie niet zitten: met zijn 150 meter boven de zeespiegel torent de heuvel boven alles uit. De Hotondmolen en het café zijn jammer genoeg gesloten - damn you, corona! - maar ik heb genoeg knabbeltjes in de rugzak voor onderweg. Met drie hongerige tieners is dat geen overbodige luxe.

Tussen koeien en schapen en een dampende mesthoop dwalen we tussen de uitgestrekte weiden. Landelijker dan dit wordt het niet. Dan duiken we terug het bos in, klauterend en balancerend op boomstammen maken we er een avonturenparcours van. Hier en daar blijf ik genietend van de stilte en de zon die tussen de bladeren gloeit even stilstaan. Als dit je batterijen niet oplaadt, wat dan wel?

Na de hoogste top mag ook het grootste bos niet ontbreken: het Kluisbos is een van de pronkstukken van de Vlaamse Ardennen en ligt pal op de taalgrens. Gezinnen genieten van het speelbos, mountainbikers ploeteren door de modder en wij zijn blij met een onverwachte takeaway bij de Bosbaar: glühwein en warme chocolademelk. Blij dat we onze dorst niet hoefden te lessen aan de liefdesbron.

Volgens de legende, en de spreuk op het bankje, vindt iedereen die van de liefdesbron in het bos drinkt of er met zijn blote voeten in staat, binnen het jaar gegarandeerd een nieuwe liefde. Gelukkig heb ik de mijne al gevonden, want het is fris en ik hou mijn voeten liever in mijn wollen sokken terwijl ik van mijn warm wijntje sip.

Niet alleen in het Kluisbos zit je op bijzondere bankjes, ook in Maarkedal ontdekken we tijdens onze wandelroute verschillende zitobjecten met een plus. Z+ bestaat uit twee lussen langs trage wegen en tussen de uitgestrekte velden, met 5 bijzondere zit- en rustplekjes. Ik ben vooral onder de indruk van Deurnis, een ontwerp van Jan Detavernier, het lijkt wel een portaal naar een andere, betere wereld. Onze kinderen vinden het stilaan allemaal prima, ze hebben genoeg gewandeld en verwelkomen elke pauze met een welgemeende zucht.

Het klimwerk zit er nochtans nog niet op. Als dochter van een fervent wielerliefhebber kan ik niet zonder een bezoekje aan Dé Muur in Geraardsbergen. De steile kasseihelling was jarenlang de plaats waar wielerlegendes als Eddy Merckx en Johan Museeuw streden voor een zege in de Ronde van Vlaanderen.

Met een hellingsgraad tot 20% ben ik blij dat ik mijn eigen stalen ros op stal heb gelaten. De verkrampte gezichten van degenen die moediger - of minder verstandig, wie zal het zeggen - zijn, vergroten mijn opluchting. De klanken van de beiaardklokken uit de Oudenbergkapel moedigen de renners aan om door te zetten.

Boven wacht hen, en ons natuurlijk, wel een opkikker: een kraakvers Geraardsbergs mattentaartje. Warm, knapperig en met een adembenemend uitzicht. Vlaamse Ardennen, bedankt voor het landschap, de stilte, de vergezichten en niet te vergeten: de mattentaartjes.

Kamperen

Parking Sporthal ’t Rosco

Leuzesteenweg 241, Ronse. N50°44’ 5” - E3° 35’ 21”

Het hele jaar door geopend.

De achterkant van deze gratis parking is voorbehouden voor campers, je overnacht er heerlijk rustig. Geen voorzieningen, wel uitgebreide sportmogelijkheden. Lopen op de Finse piste, zwemmen in het overdekte zwembad, basketten, voetballen en skaten: je verveelt je hier geen minuut.

Camperplaats Gavere
Brandweerstraat 19, Gavere. N50° 55’ 55” -  E3° 39’ 17”

Het hele jaar door geopend.

Camperparking langs de Schelde, op 500 meter van het centrum van Gavere. Gratis overnachten met schone douches en toiletten én wandelwegen die vertrekken aan je camperdeur.

Parking Wortegem

Waregemseweg 35, Wortegem-Petegem

Geen idyllische overnachtingsplek, wél een plaats met alle campervoorzieningen en dat helemaal gratis.

Camping Panorama

Boskouter 24, Kluisbergen - www.campingpanorama.be

Liever een gezellige camping dan een camperplaats? Kom dan tot rust op de knusse camping Panorama, vlak bij de Kluisberg. € 7 voor de staanplaats + € 4 p.p.

La Divine Providence

Vieux Moulin 8, Wodecq - www.ladivineprovidence.be

Een vakantiehuis/B&B/camping net over de taalgrens, gericht op groepen. Je hebt er alle voorzieningen en kan er zelfs een vuurtje stoken. Goedkoop is het echter niet.