Met papa op wandel

Op een dag besloot je: ‘ik wandel de Camino!’ 

Jos: “Toen ik in 2013 met pensioen ging, besloot ik naar Santiago te fietsen. Ik sloot me aan bij het Vlaams Compostelagenootschap, kocht boekjes en laadde routes op als gpx-bestand. Het was een geweldige ervaring, maar onderweg had ik het gevoel: ik heb iets gemist... Volgende keer ga ik te voet! Ik zou vanuit Lourdes starten, zo’n 1000 kilometer stappen, 39 dagen lang met een rugzak van 12 kilo. Klara had toen al het plan opgevat om de laatste 200 kilometer mee te stappen, vanuit Ponferada.'

Klara: ‘Ik ben van nature sportief en wilde ook eens zo’n stukje Camino lopen. Met papa was dat ideaal, hij had alles al voorbereid en ik kon gewoon inpikken. Eens op weg vonden we het zo geweldig plezierig samen, dat ik als snel zei: we gaan dit elk jaar samen doen!’

Hoe bereiden jullie de tocht voor? 

Klara: ‘Papa doet de hele voorbereiding. Hij stippelt alles uit en het enige wat ik doe voor we vertrekken is mijn rugzak pakken. Enkele weken voordien wandel ik een paar dagen na elkaar 20 kilometer, om me wat in te lopen.’

Jos: ‘En dan stuur ik haar nog wat ze moet meenemen. Ze neemt altijd te veel mee, vier of vijf jurken, dat hoeft toch niet?’ (lacht)

Klara: ‘Ik wil ’s avonds niet gaan eten in mijn wandelshort en ik wissel graag eens af.’

Jos: ‘Ik zoek ook uit waar we gaan overnachten, dat kan zijn van eenvoudige pelgrimsherbergen tot een wat luxueuzere hotelkamer.’

Welke tochten kies je en waarom? 

Jos: ‘De wegen naar Compostela vormen een netwerk en we wandelen elk jaar een traject van ca 300 km. We stappen ca 25 km per dag. In 2017 vertrokken in Le-Puy-en-Vélay en in 2022 zijn we toegekomen in Santiago, heel fijn! Er zijn in Frankrijk vier belangrijke plaatsen waar pelgrims verzamelden in de middeleeuwen: Parijs, Le Puy en Vélay, Vézelay en Arles. Langs die wegen zijn ook veel kathedralen gebouwd, je vindt er kloosters en ander burgerlijk en religieus historisch- erfgoed. Ik vind dat erg boeiend allemaal.’

Klara: ‘We bezoeken ook heel wat erfgoed op onze tocht. Onderweg ontmoet je mensen uit meer dan 150 landen, allemaal met dezelfde mindset. Dat is heel speciaal.’

Hoe gaat dat dan onderweg? 

Jos: ‘We stappen ongeveer hetzelfde tempo, al loopt soms de ene wat voorop en dan de andere.  Ik noem dat ‘samen apart lopen’. Ieder is soms in zijn eigen gedachten verzonken en dat is ook heel belangrijk. Een van de mooie effecten van dagenlang wandelen is dat je je geest kan leegmaken. En dan lopen we weer samen, lunchen, stappen verder, komen aan, douchen, gaan lekker eten en dan is het avond.’

Klara: ‘Ik werk ’s avonds nog, ik heb mijn laptop mee. Overdag neem ik geen telefoons op, maar omdat ik een advocatenkantoor run, wil ik toch op de hoogte blijven en niet terugkomen in chaos.’ 

Jos: ‘Ik ben dan vaak mijn stukje van onze blog al aan het schrijven.’ 

Klara: ‘Ik schrijf ook aan mijn blog. Dat doen we elke dag en dan zie je hoe we dezelfde dagtocht toch anders beleven, andere accenten leggen. Tegen etenstijd zoek ik op Tripadvisor een goed restaurantje. Dat mag ook simpel zijn, als het maar lekker is. We houden van de lokale keukens. Soms is er niets en dan kopen we stokbrood, tomaten, kaas en een flesje wijn en picknicken we! Een keer waren we op de middag al in de Périgord in een restaurantje beland met heerlijk klaargemaakte eend. Daar hoorde toch wijn bij? Een beetje, dachten we, die fles nemen we wel mee voor vanavond. Maar die fles was leeg aan het eind van de lunch! (schatert het uit). Oooo, die tien kilometer die we toen nog moesten lopen, dat ging niet meer zo vlot…’

Op welke manier lijken jullie op elkaar? 

Klara: ‘We zijn allebei sportief en tegelijk genieten we graag van het leven. Eerst zweten, dan douchen en lekker eten!”’

Jos: ‘We hebben ook weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen. Natuurlijk babbelen we onderweg, maar dat hoeft niet.’

Klara: ‘Ik herinner me dat we in een dorpje toekwamen en er speelde een orkestje. Papa begon gewoon te dansen op dat pleintje, met zijn rugzak nog aan. Wat heb ik toen gelachen! Ik was gelukkig dat hij zo gelukkig was. We staan allebei op dezelfde manier in het leven. We relativeren makkelijk en maken de dingen niet moeilijker dan ze zijn.’

Zijn er ook wel eens (menings)verschillen? 

Klara: ‘Papa is heel gestructureerd, zijn rugzak is volgens een bepaalde volgorde ingepakt. Ik ben daar veel chaotischer in. Ik moet op mijn werk al zo veel structuur hebben dat ik het tijdens mijn vrije tijd meer loslaat.’

Jos: ‘We kunnen wel eens in discussie gaan met elkaar, maar echte meningsverschillen hebben wij niet. Ik zou Klara adviseren om ’s avonds toch niet nog te werken, maar dat is haar beslissing en ik heb er ook wel bewondering voor hoe ze de dingen aanpakt.’

Klara: ‘Ik ben meer dan papa gehecht aan mooie spullen, maar door dat samen wandelen kom ik weer tot de essentie: wat is echt belangrijk. En geniet ik des te meer van mijn spullen als ik thuiskom!’

Jos: ‘Er is een jaar geweest dat we moesten stoppen omdat we door de Pyreneeën zouden lopen er daar code rood gegeven werd voor hitte en brandgevaar. Je kan geen tien liter drinkwater per persoon meenemen, het was te gevaarlijk.’ 

Klara: ‘En ik maar zitten huilen op een muurtje van een taverne toen. Een ober kwam me een koffie brengen om me te troosten…’

Er zijn waarschijnlijk heel wat onvergetelijke momenten samen geweest? 

Jos: ‘De eerste keer dat we toekwamen in Santiago de Compostela stond de familie ons op te wachten. Dat was zo’n bijzonder moment…’ 

Klara: ‘Of toen met die zusters in dat klein dorpje! We liepen een onooglijk kerkje binnen, in een hoekje zaten twee nonnetjes. Vraagt er eentje: ‘Wij hebben een facebookpagina, mogen we jullie filmen terwijl we jullie iets geven?’ Toen gaven ze ons onze stempels, zegenden ons, filmden dat alles en zetten het online!’

Jos: ‘Gezegend worden door een digitale zuster! Of toen we een overnachting gereserveerd hadden in een klein dorpje en daar bij aankomst alles gesloten was… Een vrouw op het gemeentehuis verwees ons door naar een camping. Na een dag van 36 km stappen, nog eens 5 km!’

Klara: ‘Papa kende dat niet echt: campings. Hij vroeg aan de uitbaters: waar moeten wij ons wassen? In de weide, bij de koeien? (proest het uit). Natuurlijk hadden ze een sanitair blok, gelukkig maar…’ 

Jos: ‘We zijn allebei aanpakkers, ook als er wat misgaat. Bovendien is er een Frans gezegde: ‘Op de weg van Saint-Jacques komt alles goed.’ En dat is ook zo.’

Wat doet dit samen wandelen met jullie? 

Jos: ‘Als je zo door de natuur loopt met enkel kleine dorpjes, hier en daar een wandelaar, kom je tot rust. En tegelijk krijg je goede energie. Je gaat nadenken over je leven, over waar je staat en naartoe wil. Ik ben heel blij dat ik dit met mijn dochter kan doen, het is een unieke en bevoorrechte ervaring. Ik word wat ouder en zij helpt mij ook. Als ik niet begrijp hoe dat wassalon onderweg werkt, zal Klara dat wel voor me uitvissen.’

Klara: ‘Het voelt heel veilig, en tegelijk verdiepend. Je zorgen glijden van je af, je deelt mooie momenten en ervaringen. We zijn echt in het moment ook. Ik stuur soms wel eens wat naar mijn man, of naar mama thuis, maar dat proberen we niet te veel te doen. Ik denk ook niet dat ik dit met iemand anders zou willen doen. Mijn man houdt niet zo van wandelen, dus hij valt af, en mijn plus-zoon is nog te jong… Als papa niet meer kan, zal ik zijn rolstoel wel duwen zodat we toch nog samen kunnen wandelen.’

Jos: ‘Mijn vrouw houdt ook niet van dit soort vakanties, ze gaat zelf op reis met vriendinnen als Klara en ik op stap zijn. Mijn dochter en ik hoeven ons niet aan te passen aan elkaar, we kunnen helemaal onszelf zijn. Wij hopen alvast nog een flink aantal jaren samen de Camino te stappen!’

Alle info over pelgrimeren naar Compostela: compostelagenootschap.be/

1. De tocht over het Centraal Massief in Frankrijk, met vertrek in Le Puy en Vélay  naar de Aubrac
Een fantastisch mooie streek, vol natuurparken. Zeker niet links laten liggen, het is er prachtig en je wandelt urenlang door weiden, bossen, langs rivieren, over heuvelkammen. Boven heb je vaak een panoramisch zicht op vijf, zes dorpjes langs de slingerende rivier. 

2. De prachtige kathedralen van Burgos en Leon

Monumentale gebouwen met gedetailleerd beeldhouwwerk. De moeite om te bezoeken en er wat tijd door te brengen. 

3. De oversteek van de Pyreneeën langs de Somport-pas
Een enige plek onderweg waar je echt niets hoort, er is geen enkel achtergrondgeluid. Een bijzondere ervaring. Jos en Klara klommen 36 kilometer door een bos en kwamen dan uit op een col, waar het uitzicht adembenemend was.