Magie langs het Dulpoezenpad
In 2022 gooide een storm in Burcht heel wat bomen om in het Dulpoezenbos. Dood hout lag her en der verspreid, klaar om te rotten. Niet zo, dachten kunstenaar Paul De Wachter en storyteller Nadia Waumans. Paul toverde wonderlijke wezens tevoorschijn uit het hout en Nadia laat hen raadselachtige verhalen vertellen.
Paul, je bent Mooimaker, in de brede zin van het woord?
Paul: ‘Mensen kennen me hier allemaal als de man die drie keer per week het bos en de omliggende straten schoonmaakt als Mooimaker. Ik raap rommel op, vooral ook heel veel peuken. Je kan gerust zeggen dat ik ondertussen meer dan 100.000 peuken heb opgeraapt. Ik kan geen vuil zien liggen … Toen de storm gepasseerd was en al dat dood hout in het bos er nogal slordig bijlag, zag ik een kans. Ik ben beeldhouwer, schilder, fotograaf, … Er zijn altijd ideeën! De gemeente vond het een heel leuk idee om met de afgeknakte bomen en stronken iets te doen, en zo ontstonden gaandeweg allerlei figuren langs het pad: de uil, de oude man, de elf, de slang, de boekentoren, … Dit pad wordt veelvuldig gebruikt, het is een doorgangsweg tussen verschillende wijken. Verderop ben ik nu een ‘nest’ aan het maken, dan kunnen de kinderen daar ook hun fantasie in loslaten.’
Hoe ging je tewerk om de figuren uit het hout te halen?
Paul: ‘Je moet natuurlijk zien waartoe een stuk stronk of boom zich leent. Een boekentoren kan niet uit een klein stronkje. Omdat mensen me hier kennen, doen ze ook vaak suggesties. Zo worden de figuren iets van ons allemaal, van het hele dorp. Een jongetje vroeg me ooit: maak jij eens een slak? En hop, daar staat ze nu!
Ik gebruik een kettingzaag, hamer, beitel en vijl op het einde. Het is soms zwaar werk. De boekentoren is mijn favoriet, als je alle uren optelt heb ik er zeker twee weken aan gewerkt. Mijn ladder moest erg schuin staan, niet makkelijk. De slang was het snelst klaar! Nadien leg ik er nog een laag vernis op, want anders zou het hout heel snel gaan vermolmen. Dat mag, het is een organisch proces, maar toch wilde ik het een beetje duurzaam maken. Soms ‘speel’ ik er ook mee. De uil had open ogen in de zomer, voor de winter heb ik ze gesloten. Hij gaat in winterslaap, ik vraag me af of mensen dat dan ook opmerken.’
En dan kom jij in het verhaal, Nadia?
Nadia: ‘Toen Paul me vroeg om verhalen bij de beelden te maken, moest ik niet lang nadenken. Verhalen vertellen zit in mijn bloed, ik bewerk trouwens zelf ook hout als pyrokunstenares. Het concept is dat elk figuurtje zich voorstelt en dan teaset naar het grotere, spannende eindverhaal over het Dulpoezenbos. Omdat ik niet altijd ter plekke kan zijn, maakte ik een QR-code die je kan scannen en deze leidt naar mijn website, waar je verhalen kan beluisteren. In vier talen maar liefst! Nederlands, Frans, Engels en het dialect van Burcht. Zo kan je de verhalen ook thuis nog eens beluisteren, of het grotere verhaal houden tot een moment dat je er tijd voor hebt – ook al duurt het maar zeven minuutjes. Het is een heel toegankelijk verhaal, een beetje filosofisch. Voor kinderen is het een vertelsel, volwassenen kunnen er een dubbele bodem in horen. Het verhaal refereert naar zelfkennis, in de spiegel kijken, weerbaarheid, .. Heel wat mensen hebben behoefte aan een steuntje in de rug en dit is mijn manier om daartoe bij te dragen. Paul heeft ook een boekje laten drukken met alle figuren en verhalen, dus dat is ook nog eens een extra.’
Je hebt er heel wat werk en samenwerking in gestoken?
Nadia: ‘Absoluut. Ik heb alles technisch uitgezocht én mensen aangesproken die me konden helpen. Het dialect wilde ik erin, want dat is ook een soort erfgoed. Dus ik sprak de plaatselijke toneelkring Nyzalia aan om verschillende stemmetjes in te lezen. Daarvoor kwam ik uit mijn comfortzone, want ineens ging ik ‘stemmen’ regisseren. Ook voor het Franse en Engelse gedeelte zocht ik vrijwilligers. Een heel intense, maar heel leuke periode. We krijgen erg positieve reacties en hopen op die manier bij te dragen aan lokale, authentieke, toegankelijke en verbindende kunst. De vriend van mijn dochter is blind en ook hij was enthousiast. Hij kon de verhalen beluisteren en de beelden ‘voelen’, een hele fijne ervaring voor hem.’
Dit verhaal is niet ten einde …
Nadia: ‘Zeker niet. Er kunnen steeds figuren bijkomen wanneer bomen afsterven. Het hele gegeven leidt een beetje een eigen leven, waarover we mensen graag informeren via onze Facebookpagina. We kregen als samenwerkende kunstenaars subsidie, wat een fijne erkenning is en een deel van de kosten dekt. Maar of er nu geld voor is of niet, Paul kan het toch niet laten om telkens weer nieuwe dingen te creëren. Kom nog eens terug binnen een jaar, wedden dat het er weeral anders uitziet?’
Het Dulpoezenpad
Je bereikt het Dulpoezenpad ook met de trein tot Zwijndrecht, en dan is het nog vijf minuutjes fietsen. Er is ook sprake van een waterboot in de toekomst, zodat ook langs die weg Burcht heel bereikbaar wordt. Je kan je wagen parkeren op twee kleine parkings aan het einde van de Brouwersstraat of de Gazetstraat in Burcht, en daar begint meteen ook het bos.
deel Artikel
