Benvingut a Andorra

Al urenlang rijd ik bergop. Mijn oude camper puft en kreunt, maar we hebben het gehaald. In de verte heet een bord me welkom: Benvingut a Andorra. Een zwoele zon begeleidt me voorbij de douanepost en over de grens. Ondanks de slechte ontvangst slaagt de radio erin me met opzwepende Catalaanse deuntjes in de stemming te brengen. Mijn trouwe viervoeter Pindakaas voelt mijn enthousiasme en besluit rechtop te zitten. Met grote ogen kijkt ze naar buiten: niets anders dan bossen en bergen! Vol bewondering steekt ze haar snuit naar buiten. Ik begrijp haar. Die liefde voor zuivere berglucht delen we. We tuffen nog even verder omhoog. We zijn er bijna. Ik kies voor Arinsal als uitvalsbasis voor de komende week, een gezellig dorpje met behoorlijk wat accommodatie. In de winter wemelt het hier van de wintersporters, maar in de zomer is het heerlijk rustig. Ik sip van een café con leche terwijl ik tuur naar de imposante bergen. Pindakaas' kwispelende staart verraadt haar opwinding. Morgen is het zover…

Ik open mijn ogen en word onmiddellijk betoverd door het adembenemende uitzicht. Achter de stilstaande skilift strekt zich een zee van bergen uit, omhuld door laaghangende wolken die als een sluier om de toppen hangen. Mijn blik dwaalt over de horizon, op zoek naar de hoogte piek. Plotseling trekt één bergtop mijn aandacht. ‘Dat moet hem zijn!’ De Comapedrosa. De hoogste top van Andorra. Een imposante reus die de hemel lijkt te kussen. Hoewel de zomer op zijn einde loopt, bedekt een flinke vlek sneeuw de top. ‘Daar zal ik straks staan’, fluister ik mezelf moed in. Ik controleer de weersvoorspelling en besluit het erop te wagen.

De ochtendmist maakt plaats voor een helderblauwe hemel en ik zoek een plekje om mijn lichaam van de nodige energie te voorzien. Vanuit mijn busje merk ik een leuk terrasje op in de blakende ochtendzon. De lichtreclame zegt La Taverna de Comapedrosa. Alsof het lot zich ermee bemoeit. 

Het weer is fantastisch en ik kan niet wachten om te beginnen. Ik parkeer mijn busje aan het einde van het dorp en begin de beklimming, met een opgewonden kwispelaar aan mijn zij. Al snel wordt duidelijk waarom deze hike als uitdagend wordt beschouwd. Na nog geen half uur ben ik doorweekt van het zweet. Maar het bos biedt de nodige verkoeling en de talrijke waterbronnen zijn perfecte excuses om even op adem te komen.

Naarmate ik verder klim, transformeert het landschap. Het dichte bos maakt plaats voor weidse grasvelden en steeds ruiger terrein met meer stenen. Uiteindelijk kom ik op een kleine vlakte met een kristalhelder bergmeer en een verlaten wandelaarsverblijf, de ideale plek om even uit te rusten. Het uitzicht over de bergpas is werkelijk adembenemend. Dit is het hooggebergte op zijn best. Wilde paarden zoeken verfrissing aan het water en ik besef nog niet dat het zwaarste deel van de tocht nog moet komen.

De klim gaat verder en ik nader de sneeuwgrens. De bomen en struiken zijn allang verdwenen, vervangen door een ruiger, rotsig landschap. Het zicht is werkelijk verbluffend, maar de resterende weg naar de top is steil en vol hindernissen. De sneeuw aan het einde van de zomer is verraderlijk dun. Af en toe zak ik erdoorheen, waarbij mijn been vast komt te zitten tussen de onderliggende rotsblokken. Een ronduit gevaarlijke situatie. Mijn hart bonkt in mijn borst en zelfs mijn viervoeter Pindakaas blijft dicht bij me uit angst. Door mijn late start loop ik bovendien achter op schema. Er is niemand anders te bespeuren en ik ben helemaal alleen, terwijl de zon steeds verder zakt. 

Een gevoel van twijfel bekruipt me. Opgeven is echter geen optie. De piek is in zicht, maar de laatste paar honderd meter zijn het zwaarst. Elke stap is een beproeving, maar de beloning lonkt. De adrenaline raast door mijn lijf en ik zet door. Het allerlaatste stuk naar de top is heel erg steil en bezaaid met losse kiezels. Ik moet op handen en voeten klimmen en glij regelmatig weg, meters naar beneden. ‘Dit was misschien een slechte beslissing’, denk ik bij mezelf. Van genieten is er even geen sprake. Eindelijk bereik ik de ruggengraat van de berg en even later sta ik op de top. Een enorme last valt van mijn schouders. Opgelucht, moe en geëmotioneerd kijk ik rondom me. Het uitzicht is fenomenaal, maar ik heb nauwelijks tijd om ervan te genieten. Het is laat en ik moet opschieten. Ik daal af via de andere kant en schuif op mijn achterwerk het steilste stuk naar beneden. 

Het bergmeer Estanys Negre komt dichterbij, en langzaam keert de kalmte terug in mijn hoofd. Met elke stap kan ik meer genieten van de omgeving. Het water is biljartvlak en kleurt zwart in de schaduw van de omliggende bergtoppen. Een ongekende schoonheid, die me even doet vergeten dat er nog een lange afdaling op me wacht. Ik ploeter door de sneeuw en probeer een stevig tempo aan te houden. Het uitzicht op de vallei is adembenemend, en het geluid van een waterval begeleidt me kilometerslang. Ik daal af in een decor dat steeds meer wordt overspoeld door de duisternis. Net op het moment dat ik terechtkom in het dichtbegroeide bos, begeeft mijn koplamp het. Gelukkig heb ik nog enkele percentages batterij op mijn telefoon. 

De kleine, schattige stroompjes water van bovenaan de vallei hebben inmiddels plaatsgemaakt voor gewelddadig klinkende, kolkende rivieren. Met enkel het simpele lampje van mijn gsm als lichtbron in deze allesomvattende duisternis spring ik van steen tot steen om aan de overkant te geraken. Een halfuur later zie ik een straatlantaarn in de verte met daaronder mijn geparkeerde camper. Ik slaak een diepe zucht van opluchting en voel de spanning van me afglijden. ‘Oef, ik heb het gehaald…’

Na de intensieve tocht van gisteren besluit ik vandaag een rustigere wandeling te maken. Mijn keuze valt op de Estanys de Tristaina, een route die me leidt naar drie prachtige bergmeren. Ze liggen hoog in de bergen en zijn nagenoeg helemaal omringd door steile bergwanden; ik vermoed dat ik wel eens getuige kan zijn van een betoverend schouwspel.

Rond het middaguur vertrek ik naar het startpunt bij het Ordino-Arcalís skigebied, op een boogscheut van de Franse grens. De frisse berglucht is verkwikkend en ik voel me meteen ontspannen. Met redelijk stramme spieren maar met een positieve mindset begin ik aan de 5 km lange hike.

De Estanys de Tristaina bestaan uit drie meren: Estany Primer, Estany del Mig en Estany de Més Amunt. Elk meer heeft zijn eigen charme. De eerste, niet toevallig Estany Primer genoemd, verwelkomt me met zijn serene, spiegelende oppervlak. Het water is zo helder dat ik de stenen op de bodem kan zien. Mijn compagnon de route dartelt vrolijk rond en neemt enkele slokken van het koele, zuivere water.

Terwijl ik verder klim, kom ik bij het tweede meer, Estany del Mig. Omringd door bloemen biedt het spiegelgladde water een prachtig uitzicht op de indrukwekkende omgeving. De stilte hier is bijna tastbaar; het enige geluid is het zachte ruisen van de wind en het kabbelen van een nabijgelegen beekje. Ik neem een moment om te genieten van de rust en de natuurlijke schoonheid om me heen.

Het pad naar het laatste meer, Estany de Més Amunt, is wat steiler, maar de inspanning is de moeite waard. Dit meer ligt het hoogst en biedt een adembenemend panorama. De lucht is koel en verfrissend. Het water kleurt diepblauw en is omgeven door ruige rotsen en pieken die zich aftekenen tegen de heldere hemel. Ik ga zitten op een rots en laat de serene omgeving op me inwerken. Pindakaas ligt tevreden naast me, haar ogen halfgesloten in de zon.

Terug in Arinsal, na een dag vol natuurlijke schoonheid en innerlijke rust, geniet ik van een lokaal biertje om de dag af te sluiten. De ervaring van vandaag is een welkome afwisseling en geeft me nieuwe energie voor de avonturen die nog komen.

De volgende ochtend is het tijd voor een nieuwe ontdekkingstocht. Dit keer rijd ik naar het natuurpark Val de Sorteny, een paradijs voor natuurliefhebbers dat bekend staat om zijn rijke biodiversiteit en adembenemende landschappen. Op het programma staat een wandeling van ongeveer drie uur, die me naar de top van de berg en door de vallei weer terug naar beneden zal brengen. De rit ernaar toe voert me via kronkelende wegen langs schilderachtige dorpjes en biedt onderweg al prachtige uitzichten.

De hike door Vall de Sorteny begint rustig, maar al snel voel ik de uitdaging van de stijgende paden. Het landschap verandert voortdurend: van dichte bossen met hoge dennenbomen tot open vlaktes bezaaid met een zee van wilde bloemen. Onderweg kom ik verschillende informatieborden tegen die uitleg geven over de rijke flora en fauna van het park, zoals zeldzame planten en verschillende vogelsoorten. Dit park is een paradijs voor natuurliefhebbers; ik spot zelfs een paar nieuwsgierige marmotten die me lijken te begroeten.

Het hoogtepunt van de tocht is het bereiken van een indrukwekkend uitkijkpunt. Hier heb ik een panoramisch uitzicht over de valleien en de omliggende pieken. Terwijl de zon langzaam achter de bergen zakt, geniet ik tijdens de afdaling van een spectaculaire zonsondergang. De lucht kleurt in prachtige tinten van oranje, roze en paars. De stilte van de omgeving maakt het moment bijna magisch. Het was opnieuw een onvergetelijke dag, die eindigt met een gevoel van diepe rust en voldoening.

Na de fysieke inspanningen van de afgelopen dagen besluit ik dat het tijd is voor wat cultuur en ontspanning. Ik begeef me naar Andorra la Vella, de bruisende hoofdstad van het prinsdom. Terwijl ik door het oude centrum dwaal, een doolhof van smalle kasseistraatjes, omringd door gezellige cafés en boetieks, geniet ik van de levendige sfeer. In het hart van de stad bezoek ik de historische Església de Sant Esteve, een 12de-eeuwse kerk met indrukwekkende Romaanse architectuur, en daarna de Casa de la Vall, een eeuwenoud herenhuis dat ooit als parlementszetel diende en nu een fascinerende blik biedt op de politieke geschiedenis van het prinsdom.

Na al die cultuur is het tijd voor wat ontspanning en verwennerij. Daarom besluit ik om Avinguda Meritxell te verkennen, de belangrijkste winkelstraat van de stad. Hier vind je alles, van designerwinkels tot lokale boetieks, het is de perfecte plek voor wat windowshopping. 

Het lijkt me een goed idee de dag af te sluiten met een ontspannende wandeling door Parc Central bij zonsondergang, waarna ik in een van de gezellige zaakjes in de oude stad een hapje eet. Met een tevreden gemoed en een gevulde maag zoek ik mijn zacht bed op, klaar voor het nieuwe avontuur van morgen. 

Na een verkwikkend dagje in Andorra la Vella is het tijd om de wandelschoenen weer aan te trekken. Mijn volgende uitdaging: een 6 km lange hike naar de top van Pic de Casamanya. Deze iconische berg ligt centraal in Andorra en beloont je inspanningen met (naar verluidt) een van de meest impressionante panorama's van het land. 

Het pad begint bij de Coll d’Ordino, een bergpas tussen Ordino en Canillo. De eerste kilometer voert me door een dicht dennenbos, waarbij de gele markeringen me de weg wijzen. Het pad is aanvankelijk vriendelijk en koel, omgeven door hoge bomen en het geruststellende geluid van vogels. Na ongeveer een halfuur laat ik de bomen achter me en kom ik in een open terrein terecht. De boomgrens is gepasseerd en de omgeving wordt steeds rotsachtiger.

De klim wordt ook pittiger naarmate ik hoger kom, met losse stenen en steile stukken die mijn uithoudingsvermogen op de proef stellen. Het pad leidt quasi recht naar boven zonder al te veel bochten, wat de beklimming extra uitdagend maakt. Het uitzicht is echter adembenemend. Vanaf de bergkam heb ik zicht op de omringende toppen, zoals de imposante Comapedrosa en de Serrera. Het is een moment van pure verwondering, ook al ben ik bij momenten buiten adem en voelen mijn benen zwaar aan.

Boven voel ik een enorme voldoening. De panorama’s zijn onwerkelijk, met een uitzicht dat zich uitstrekt over de valleien en toppen van Andorra, Catalonië en Frankrijk. Een stapel stenen markeert het hoogste punt, een stille getuige van de vele wandelaars die me voorgingen. Maar donkere wolken naderen snel en het begint te druppelen. Ik maak vlug wat foto’s en begin haastig aan de afdaling.

De terugweg volgt hetzelfde pad naar beneden, waarbij ik voorzichtig mijn weg vind over de losse stenen. De regen begint serieuzer te worden, wat de afdaling een extra dimensie van avontuur geeft. Uiteindelijk bereik ik weer de veiligheid van het bos en vervolg ik mijn weg naar beneden, voldaan en klaar om de dag rustig af te sluiten.

Voordat ik vertrek, maak ik nog tijd om enkele van de mooiste dorpen van Andorra te bezoeken. Elk plaatsje straalt zijn eigen charme uit, met schilderachtige straten en traditionele architectuur. Als afsluiter maak ik nog een korte wandeltocht in het door UNESCO beschermde nationaal park van de Madriu-Claror-Perafita-vallei. Vanaf de wandelpaden kijk ik uit over de hoofdstad, omringd door bergen, wat me doet reflecteren over mijn tijd hier en me vervult met dankbaarheid.

Terugkijkend op mijn verblijf, ben ik overweldigd door de prachtige uitzichten en onvergetelijke ervaringen. Van de adembenemende bergtoppen tot de rustigere wandelingen door valleien en langs bergmeren, Andorra heeft een onuitwisbare indruk op me achtergelaten. De combinatie van fysieke uitdaging en serene schoonheid maakte dit avontuur onvergetelijk. Andorra opende mijn ogen voor de pure magie van het hooggebergte, en die indruk zal voor altijd bij me blijven.