Fietsen op Île de Ré

Achthonderd meter. Dat is de indrukwekkende afstand die we fietsen van ons vertrek bij het fietsverhuurpunt tot onze eerste stopplaats. Felix, 5 jaar, heeft immers strand gezien en dan is er geen houden aan. Fiets tegen de grond en rennen naar het water. Nog net kunnen we hem wat kleren uittrekken of hij zou voor de rest van de dag met een nat pak verder moeten. Een planning voor de dag hebben we niet, gelukkig.

Stiekem hoopt papa op een tocht van zo’n dertig kilometer, maar minder kan ook. Fietsen is niet het doel, maar het middel. Samen met het gezin buiten een fijne dag beleven, daar gaat het om. Stukje fietsen, hier en daar afstappen. Bovendien is het april, maar toch klimt de temperatuur op Île de Ré al boven de twintig graden uit. Geen ouder die zijn kind dan een moment op het strand wil ontzeggen. Het zal typerend zijn voor onze midweek op Île de Ré. Niets moet, veel kan.

Het eiland ligt voor de kust van Frankrijk, als een langwerpige brok land die naar de oceaan wijst. Jaren geleden heeft Île de Ré resoluut voor de fiets gekozen als groen vervoermiddel om het eiland te doorkruisen. Fietspaden, autoluw en vaak zelfs autovrij, verbinden de belangrijkste centra. De onderlinge afstanden zijn beperkt. Zelfs met korte kinderbeentjes kan je er zo al een route rijden met voldoende boeiends onderweg. En ben je toch te klein om zelf te fietsen, dan kan je mee op een kinderstoel of in een fietskar. Zoals Flore, Felix’ zusje van 15 maanden, die alles vanuit haar zitje in de fietskar gadeslaat.

In de oesterkwekerijen onderweg kan je oesters proeven met een glas wijn. Mama en papa hebben wel zin, maar de kinderen willen vooruit. ‘Ooit komen we hier terug.’ Het is een vaak weerkerend riedeltje bij ouders met jonge kinderen. Het fietspad keert nu landinwaarts naar de zoutpannen. Een museum geeft er uitleg over de zoutwinning op het eiland, maar het is maandag en sluitingsdag. Op een zonnige dag als vandaag vinden we dat niet erg.

Loix is een dorp zoals je er een handvol aantreft op het eiland. Een kleine vlek met lage witte vissershuizen met groene luiken. We stappen er af op het dorpsplein. Flore is blij dat ze haar beentjes nu ook kan strekken. Over het stoffige plein waggelt ze naar de oude mannen die er een partijtje jeu de boules spelen. Sneller dan mama kan ingrijpen, gaat ze met het kleine balletje aan de haal. Niemand die hierom kwaad kan worden. Hilariteit alom, bij haar zelf nog het meest.

Een ijsje later zijn we op weg naar Plage du Grouin voor een tweede beloofde stop bij een strand. Het is een plek waar je niet met de auto kan komen. Dieper in zee zijn oesterkwekers aan het werk in de oesterbanken. Op de terugweg passeren we het pittoreske haventje van Loix en fietsen dan weer kilometers langs de zee. Felix wordt moe; hij heeft ten slotte al bijna dertig kilometer gefietst vandaag. Het laatste uur duwt papa hem wel vooruit. Dat heeft hij verdiend.

Een van de hoogtepunten van Île de Ré voor kinderen staat op de uiterste westpunt van het eiland. De Phare des Baleines is er een van de krachtigste vuurtorens voor de Franse kust. Vanuit Saint-Martin-de-Ré is het een mooie fietstocht, onder andere langs de Fier d’Ars. Dat is een brede baai die deels als zoutmoeras ontgonnen is. Het fietspad loopt dwars door het gebied. Het is de enige manier om deze natuurplek te ontdekken, want auto’s worden er geweerd.

Heen en terug vanuit onze standplaats Saint-Martin-de-Ré telt de rit vijftig kilometer. Zelfs voor een fietskampioen als Felix is dat te veel voor één dag. Papa heeft de oplossing: zijn fiets wordt ergens aan de fietskar gehangen, Felix in de fietsstoel, Flore in de kar. Zo overbruggen we de helft van de afstand en blijft het voor iedereen leuk, alleen voor papa ettelijke kilo’s zwaarder. Iedereen behalve hij begint dus fris aan de beklimming van de 257 treden naar het uitzichtplatform van de vuurtoren.

Boven kan je er het hele eiland overzien – zelfs tot aan de brug die het eiland met het vasteland verbindt. Île d’Oléron is ook goed zichtbaar. De naam van de toren verwijst naar de walvissen die er vroeger rondzwommen. Dat spreekt uiteraard tot de verbeelding van kinderen. Net als de eindeloos lange strook strand die Felix vanuit de toren opmerkt. ‘Kijk dáár, strand!’ Ontkennen kan niet meer. En zo sluiten we ook deze namiddag af op het strand en in de zee. Wanneer de zon al diep begint weg te zakken, laden we schepjes, emmertjes en kinderen weer in. Het is een heerlijke lenteavond om over de autovrije fietspaden terug naar het hotel te fietsen.

Terwijl de kinderen indommelen, genieten mama en papa van het uitzicht over de zee, het lichte briesje in de haren en de avondzon die een warme gloed werpt over de haventjes onderweg. De aanbiedingen voor een bord oesters met een glas witte wijn zingen onderweg weer als sirenes. ‘Ooit komt het er wel van,’ begrijpen we elkaar zonder woorden.

Tekst en foto’s  Gunter Hauspie

Dit artikel is verschenen in het zomernummer (Juli - Augustus) van 2017.