Van station naar station

Ruisende beekjes, zachte paden door overvloedig groen, schattige eekhoorns die niet-zo-heel-gehaast wegrennen en nergens auto’s te bespeuren… Het is een tafereel dat zich doorgaans enkel in mijn hoofd afspeelt als ik zit te dagdromen achter de computer. Maar vandaag is het echt. Vandaag stap ik 24,8 kilometer door een omgeving die zo mooi is dat het bij momenten lijkt alsof ze me dráágt.

Start: veel onverhard

We gaan op stap met de Treinstapper 2 van Grote Routepaden, een herwerkte uitgave van de Stationsstapper uit 2013. Alle voorgestelde routes zien er aantrekkelijk uit, en de lengtes variëren van 18 tot 27 kilometer. Nu wandel ik wel regelmatig, maar 27 kilometer – dat is zo ongeveer het dubbele van wat ik gewoonlijk wandel. Maar ik voel me dapper en kies de route van Gontrode naar Munkzwalm – goed voor 24,8 kilometer. Ik neem de trein in Zottegem en een kwartier later ben ik aan het vertrekpunt van de wandeling, waar fotografe Nancy me opwacht. Na 200 meter bereiken we al de aansluiting met de GR 122. De wit-rode tekens voeren ons snel het Aelmoeseneiebos in. Hier stap je op een heerlijk bospad, door een arboretum. We groeten een enkele wandelaar en ruilen het bospad in voor verschillende wegels door weidse velden, met bijbehorende weidse uitzichten. Ons wandelhart klopt een beetje sneller van al die onverharde paden. We krijgen pas weer echt bewoonde wereld in Bottelare.

Ware verhalen 

In Bottelare passeren we aan ’t Ketske, een cafeetje met een gezellig terras dat uitnodigend lonkt. Maar het is nog te vroeg, knikken we eensgezind, en we zetten koers naar het volgende dorpje: Munte. Daarvoor volgen we de Karmelietenwegel, die verwijst naar het Karmelietenklooster dat hier in 1667 werd gesticht, en de knappe Christoforuswegel, langs een ruisende bosrand. Op een bord lezen we enkele ‘ware verhalen’ die ons aan Halloween doen denken, over brandstapels, spoken en weerwolven. Maar de griezelverhalen staan haaks op de rustgevende natuur die ons hier vandaag omringt. Moeiteloos bereiken we Munte.

Bunkers tussen uitbundig bloeiende bloemen

Op het Munteplein prijkt heel wat beschermd erfgoed. We eten er onze lunch met zicht op de neoromaanse Sint-Bonifatiuskerk. We bewonderen ook nog het voormalige klooster met kloosterschool en de oude pastorie, waar je nu terechtkan voor toeristische informatie. De volledige dorpskern van Munte werd in 2000 beschermd als dorpsgezicht, kasseiwegen inclusief.

Van pittoresk dorpsleven naar triest oorlogsverleden: we stappen inmiddels op de Bunkerwegel, waar we effectief twee bunkers zien liggen. In 1934 startte de bouw van de militaire verdedigingslinie Bruggenhoofd Gent. Deze bunkergordel ter verdediging van Gent telde liefst 228 bunkers, waarvan er vandaag nog zo’n 180 zijn bewaard. De eerste twee zien we slechts van ver, want ze liggen in een paardenweide, maar even verderop kunnen we tussen twee velden door een pad in naar nog een andere bunker. De bunkers van deze verdedigingslinie werden gecamoufleerd als huisje of stal: ze werden ommuurd met baksteen en voorzien van ramen, deuren en een dak. Ook deze bunker ziet er niet doorsnee uit. Jammer genoeg kon de camouflage niet baten: het Belgische verdedigingsstelsel stortte in 1940 snel in.

De koolzaadbloemen die de bunker omringen, bloeien onbeschaamd fel. Aan camouflage doen ze niet.

Wegdromen bij de oude Scheldemeander

De Treinstapper biedt ons aan de kerk van Dikkelvenne de kans om onze route in te korten. We hebben er 16,4 kilometer opzitten, maar dankzij al die mooie vergezichten en malse wegels ging dat bijna vanzelf. Geen verkorting voor ons! We stappen nu dan wel op een grotere weg, maar slechts heel even: de wandeling voert ons op een smal pad langs een oude Scheldemeander, ontstaan bij het rechttrekken van de Schelde. Het natuurgebied de Kaaimeersen vormt een idyllisch tafereel vol groenschakeringen. Ook het water zit onder een laag groen – de lange warme zomer resulteerde in heel veel eendenkroos.

We steken een bruggetje over naar de Kaaihoeve: een natuureducatief centrum in een 18de-eeuwse hoeve. Je leert er bij over natuurthema’s en je kan er bijzondere dieren en planten observeren. In de wilde natuurtuin gonzen duizenden insecten. Het blotevoetenpad wacht op enthousiaste natuurjongens en -meisjes.

Wij houden onze schoenen aan, gaan terug het brugje over en volgen een knuppelpad langs de oever. Het is een prachtig pad dat enkel toegankelijk is buiten het broedseizoen én als het water niet te hoog staat. Het wordt duidelijk aangegeven als je het pad niet kan gebruiken en er is een steeds een alternatief.

Schoonheid in de schemering

Ook de laatste etappe van onze wandeling trakteert ons op overvloedig natuurschoon. Na enkele kilometers op asfalt is het weer tijd voor smalle paden: ze brengen ons langs de Zwalm. En ook al begint het intussen te schemeren, de beek ziet er ontzettend schilderachtig uit. Haar gekabbel klinkt ons als muziek in de oren – of nee, wacht, we horen ook écht muziek. Het bezorgt ons meteen een festivalgevoel (en dat zo laat in het jaar! En in coronatijden!) en even later zien we de bron: Taverne Klein Zwitserland in Sint-Maria-Latem heeft een band te gast op zijn ruime terras aan het water.

Trouwens, niet alleen de taverne heet Klein Zwitserland: het hele gebied met een sluis en spaarvijver die het debiet regelden van de IJzerkotmolen verderop, staat zo bekend. Al meer dan honderd jaar! De taverne was in de vorige eeuw een sluishuis-met-herberg, en de sluiswachter die er verbleef, vond de heuvels van de Zwalmvallei net de Zwitserse bergen, de vijver had de allures van het Meer van Genève en het water dat door de sluis stroomde, klonk als een waterval. Net als Zwitserland of niet: dit is een heilzame plek, dat voel je. Vol groene energie komen we bij de laatste halte van onze wandeling… op tijd voor de trein terug naar huis.