Wandelen, fietsen en kamperen: volop genieten in Zwitsers Ticino

Ticino heet ons welkom onder een stralende zon. En we zullen de komende dagen nog meer prettig verrast worden in dit stukje vooruitgeschoven Zuid-Europa.

De route Cardada Bike 397

We richten ons basiskamp in op een camping in Tenero, bij Locarno aan het Lago Maggiore. Al vroeg in de ochtend is het snikheet beneden in deze kom, midden in het gebergte. Dan kun je twee dingen doen om af te koelen: het meer óf de bergen in. In het meer van Locarno is het heerlijk zwemmen, je kan er suppen... maar we kiezen voor de bergen. We gaan er meteen stevig tegenaan: we klimmen van het laagste punt van Zwitserland (205 m) naar de Alpe Cardada (1495 m). Op onze mountainbike. De route Cardada Bike 397 is vanuit het centrum van Locarno heel goed aangegeven met duidelijk zichtbare richtingwijzers. In de stad is het wat zoeken in smalle straatjes, maar je kunt je niet vergissen: the only way is up! Op de geasfalteerde weg met haarspeldbochten rijden we nog tussen de auto’s, maar die schudden we straks na Monte Brè van ons af. Terwijl we stijgen, wordt de weg ernaartoe alsmaar smaller en bochtiger, met links hoge rotswanden en rechts diepe ravijnen. Het is vooral uitkijken voor gemotoriseerde tegenliggers. Na een schietgebedje in een mooi opgeknapt kapelletje en een blik op meer in de diepte fietsen we het bergdorpje uit. De weg wordt zo mogelijk nog wat steiler en gaat dan eindelijk over naar gravel. Van de hitte hebben we amper last, omdat het hele traject over beboste hellingen gaat. Pas wanneer de route uiteindelijk overgaat naar een single trail over de alm komen we op meer open terrein, met zicht op de wijde omgeving. We zijn nog maar een paar honderd meter verwijderd van onze tussenstop aan capanna Lo Stallone. Aan de berghut komen we weer op krachten.

De kabelbaan of niet?

Kort voor de berghut kruisten we de kabelbaan, die komt van Locarno. Nogal wat wandelaars – maar ook fietsers – nemen eerst de cabinelift naar Cardada en dan de stoeltjeslift naar Cimetta om de berg af te dalen. Je kunt het ook omgekeerd doen: te voet of per fiets naar boven trekken en dan afdalen met de kabelbaan. Ik raad je dat laatste aan, want de afdaling over de mtb-route 397 via Val Resa is enkel leuk voor gevorderde mountainbikers. Zelfs een sportieve kerel als fotograaf Rudi ging er over het smalle en met grote stenen en verraderlijke wortels bezaaide dirt track tweemaal overkop. En dan hadden wij nog droog weer! Als je denkt dat ook de klim naar Cardada toch te pittig is: met een elektrische mountainbike – te huur bij het station van Locarno – is de grotendeels geasfalteerde beklimming ook voor minder geoefende fietsers best doenbaar.

Wandelen naar de Pizzo Zucchero

Ook de beklimming – te voet dit keer – van de Alpe Salei in de Valle di Vergeletto is deels per kabelbaan te doen. Iets buiten het bergdorp Vergeletto sta je met de rode vierpersoonscabines van de funivia in Zott op 7 minuten bij de berghut op de alp. Maar wij? Wij nemen het pad. Ook dat is bezaaid met stenen en wortels. De alweer keurig bewegwijzerde wandeling leidt ons sneller dan voorspeld op de bordjes in een tweetal uur naar de top. Alhoewel… Om de echte top van deze suikerberg te bereiken, moeten we nóg eens een halfuur flink omhoog. Het steile pad klimt geleidelijk boven de boomgrens naar 1899 m, naar de kale stenen top – vandaar de naam. Ticino heeft hem extra aantrekkelijk gemaakt door er een stevige houten schommel neer te zetten. Dit exemplaar is de hoogste van vijftien schommels die verspreid over het kanton op bergtoppen staan. De sensatie – zeker bij flink schommelen – is met zicht op de bergen en dalen in de verte vergelijkbaar met opstijgen in een parapente: het voelt of je loskomt van de berg.

Voorbij de berghut, in de andere richting, leidt een pad nog eens een halfuur verder naar een ander spektakelstukje op de Alpe Salei, het laghetto Salei. Het bergmeertje is langs drie kanten omgeven door hellingen. Het ligt als het podium van een natuurlijke arena groen te blinken in de zon. Als we de berg weer te zijn afgedaald, wachten we bij het kabelbaanstation op de laatste bus richting Locarno. We zitten met onze voeten in de luidruchtig klaterende bergstroom langs de weg. Lekker fris!

Botanische wereldreis

Als je hier toch bent, is een boottochtje op het Lago Maggiore een must. Bezoek de twee Brissago-eilandjes en de prachtige thematische tuinen. We varen met enkele tussenstops terug naar Locarno, want het is tijd om onze klokvaste Zwitserse Intercity te nemen richting noorden.

Meer lezen?
Lekker eten en drinken, varen op het meer, of een bezoekje aan de botanische tuinen op Brissago-eilandjes: in Pasar magazine vind je de volledige reportage en lees je wat Koen en Rudi nog meer ontdekten in en rond Ticino. Dit nummer verschijnt op 26 augustus 2022.