Middernacht aan de Noordkaap

Marc en Linda glunderen nog na als ik hen aan de eettafel in Bocholt honderduit vraag over hun noordelijk avontuur, kaarten, documentatie en een fors fotoboek bij de hand. Als Pasar-leden kamperen ze al zeker twintig jaar, jarenlang met de kinderen op vakantie naar het zuiden. Maar nu die zijn uitgevlogen, is er plaats voor nieuwe dromen. ‘Onze reis naar de Noordkaap hebben we maanden voorbereid’, zegt Marc. ‘We hebben wegenkaarten bestudeerd, het internet omgeploegd, naar campings gezocht en documentatie doorgelezen. Uiteindelijk tekende ik drie routes uit, zo hadden we nog een plan B en C als A onhaalbaar zou blijken. Alles bij elkaar hebben we 8.314 kilometer afgelegd en waren we 31 dagen onderweg.’

‘Als je weet dat we in een mooie omgeving soms meerdere dagen op eenzelfde camping bleven, betekent dat soms lange trajecten tussen twee plekken’, vertelt Linda. ‘Soms waren we al om half acht ’s ochtends onderweg en reden we tot vijf in de namiddag, want je wil onderweg toch ook genieten van de pracht van de natuur, een bezienswaardigheid en de panorama’s. Vaak kan je ook niet sneller dan tachtig per uur. Dan is 450 kilometer echt wel het maximum. ’s Avonds, na het opstellen van de caravan en het koken, noteerde ik de belevenissen van de dag in een logboek. Om maar te zeggen dat we ons niet hebben verveeld onderweg.’

E-bikes voor de stad

De Vikinggoden waren Marc en Linda goedgezind, want van meet af aan hadden ze bijzonder mooi weer. ‘Vooraf waren we daar een beetje bang voor’, weet Linda. ‘De Noren zijn zo vertrouwd met regen dat ze je lachend vertellen dat er geen slecht weer bestaat, alleen maar slechte kleding. Maar dat viel allemaal zo goed mee dat we onze ideale route naar de Noordkaap helemaal rond kregen.’

Dat ze hun e-bikes bij zich hadden, bleek al in het Deense Kopenhagen een prima keuze. ‘Het is een erg fietsvriendelijke en gezellige stad. Ze is ook veel toegankelijker zonder auto’, betoogt Marc. ‘Zo deden we dat de hele tijd. Hadden we een camping bij een stad, dan namen we de fiets. Kozen we voor een tocht langs de fjorden of door de bergen, dan lieten we de caravan staan en namen we de auto. We hebben ooit een motorhome overwogen, maar wij voelen ons net veel vrijer in een caravan. Die kan je achterlaten en later weer oppikken.’

Bokrijk van Noorwegen

Om een hoogtepunt meer of minder op hun route door Noorwegen zitten ze niet verlegen. ‘Fjorden, besneeuwde bergtoppen, spiegelende meren en watervallen, elke vierkante meter voelt als een traktatie’, noteerde Linda in haar logboek. Dus volgen we hen met de kaart bij de hand. Vlak bij Oslo verbleven ze drie nachten in Ekeberg, pal naast een beeldenpark en met zicht op de Oslofjord. Met de fiets ging het naar hartje stad, het Vigelandpark met meer dan tweehonderd beelden die alle levensfasen van de mens uitbeelden en schiereiland Bygdoy met zijn vele musea en het Noors Volksmuseum. ‘Het Bokrijk van Noorwegen, maar met de binnenstad om de hoek’, vertelt Marc. ‘We hebben in Oslo ook geleerd dat bijna iedere Noor met een fietshelm rondrijdt én dat je maar beter een gps bij de hand hebt om de weg te vinden.’

Dan gaat het naar Stryn met een tussenstop in Ringebu. ‘Moet je zeker doen’, aldus Marc, ‘want er staat een pracht van een staafkerk. Zo’n kerk is helemaal uit hout opgetrokken, vaak zonder één metalen nagel of verbindingsstuk. Binnen zijn ze versierd met prachtig houtsnijwerk en decoraties. Zeker deze baadt in een warm en stralend licht. Echt sfeervol.’

Waarna de bergen volgen met schitterende landschappen en adembenemende panorama’s over de fjorden. Vooral een tocht met de auto van het Jostedalsbreen Nationaalparkcentrum naar de Dalsnibbaberg en de Geirangerfjord bleek een belevenis. ‘Woeste besneeuwde bergen, fjorden, rotsen en ijsplaten op het water, dat was van een ijselijke schoonheid’, aldus Linda. Marc valt in: ‘De Dalsnibba is 1.500 meter hoog en je komt er via een tolweg met grillige haarspeldbochten. Bergaf krijg je nog eens meer dan dertig haarspeldbochten voor de wielen, maar je wordt beloond met een wondermooi panorama. In Geiranger scheepten we in voor een extra boottocht door die machtige fjord met zijn steile wanden en indrukwekkende watervallen.’

Passeren langs de poolcirkel

Daarna maken Marc en Linda kennis met het Hoge Noorden. ‘We zagen de eerste rendierkuddes. De dorpjes liggen er verder uit elkaar. De natuur wordt ruiger en onherbergzamer’, vertelt Marc. ‘Dan neem je het best het zekere voor het onzekere. Dat betekent tanken en voorraad inslaan als de gelegenheid zich voordoet. Boven Mo I Rana passeer je de poolcirkel. Daar gaat tussen mei en juli de zon niet meer onder. Ook dat is een aparte belevenis. Op vakantie raak je dan wel eens elk besef van uur en tijd kwijt.’

Over de Lofoten hadden ze vooraf getwijfeld. Zouden ze een omweg maken met de auto of vanuit Bodo de veerboot nemen naar de parel van Noorwegen? ‘Ik zit niet graag op het water’, vertelt Linda, ‘maar de omweg bleek enorm te zijn. Dus werd het vier uur op de tanden bijten, maar wel een pak tijd gespaard. Ik heb er geen spijt van, want de Lofoten zijn prachtig. Het landschap, de haventjes en hoe kleurrijk de huizen erbij liggen! Het is om ter mooist in contrast met de bergen en witte zandstranden. En er is nog de typische stokvis. In eindeloze rijen hangt de kabeljauw er te drogen aan hoog opgetrokken staketsels in de zon.’

Voor hobbyfotograaf Marc was het een uitgelezen plek om plaatjes te schieten. En ondanks een koude dag scheept hij in voor een zeearendsafari vanuit Svolvaer. ‘We waren drie uur onderweg naar de Trollfjord en moesten zelfs een thermisch pak aan tegen de kou’, zegt hij. ‘Het was ronduit spannend wachten tot we de dieren te zien kregen. Maar eenmaal present kregen we een heel levendig schouwspel. Met een vleugelwijdte van 1,75 meter scheert zo’n arend over het water en grist dan met zijn klauwen een kanjer van een vis mee. Het wordt pas echt spectaculair als ze in de lucht elkaars buit proberen in te pikken. Dan bijten ze van zich af en dwarrelen er wat losse pluimen in het rond.’

Middernacht in het zonnetje

Nog zijn ze niet bij de Noordkaap, maar in Alta komen de twee toch weer in een andere wereld terecht, het land van de Sami. De Lappen, zeiden we vroeger, maar dat was een in oorsprong denigrerend bedoelde benaming. Verspreid over een reeks tenten heb je in Alta gelegenheid om met de Samicultuur kennis te maken, met de folklore en de kleding, met de inrichting en keuken. Met rendierkuddes ook die twee- tot drieduizend dieren tellen. En Linda raakt er vertederd door een rendierkalfje dat ze de papfles kan geven.

Pas in Russenes slaan ze hun kamp op voor de laatste tocht naar hun bestemming. Het is zeven uur in de ochtend als de motor van de wagen aanslaat voor de 126 kilometer naar het Noordkaapmonument op het eiland Mageroya. De rit gaat door tunnels die smal en donker zijn. Smeltwater valt er als regen op de ruiten. Aan de in- en uitgangen van die tunnels gaan in de winter poorten open en dicht om de vrieskou buiten te houden. Maar langs de Porsangerfjord rijden ze weer door een filmdecor. Ten slotte is er de Noordkaaptunnel. Zeven kilometer lang, een hellingsgraad van tien procent, 212 meter onder de zeespiegel. ‘Benauwend’, herinnert Linda zich. ‘En niet direct iets om met de caravan te doen.’

En dan, rond tien uur ‘s avonds komt de Noordkaap in zicht. Marc en Linda lopen net als iedereen naar de wereldbol en het monument dat kinderen uit alle continenten hebben gemaakt. Ze zetten zich als Herculessen onder de globe, alsof ze de last van de wereld dragen. Ook al is het dit keer een deugddoende last. Net als iedereen wachten ze tot middernacht, om precies dan nog een foto te maken in de oranjerode middernachtzon die maar niet wil ondergaan. Om dan nog wat te zitten nagenieten in die magische sfeer, zonnebril op de neus en een schaduw van wel tien meter lang die straks de weg naar huis wijst.